عاشورا و عوام زدایی
در ایام اولیه محرم،جا دارد که مطالبی کلی ارائه داده شود که بتواند مسیر کلی برای استفاده هرچه صحیح تر و کامل تر را در این ایام و دیگر ایام زندگی،نصیب ما کند.
باید قبول داشت که «اسلام»،یک «سبک زندگی» است. و مستمرا و مدام باید این قاعده طلائی را در تمامی لحظات زندگی در نظر داشت.
اسلام،مدعی است که بهترین ارائه دهنده سبک زندگی حقیقی برای بشر است که صد البته این ادعا گزافه نیست؛زیرا طراح این متدلوژی،کسی است که عالِم و آگاه به تمام زوایای زندگی بشر و ارتباط او با سایر عالَم است.
از مصادر و منابع دریافت این سبک زندگی، «سیره اهل بیت (علیهم السلام)» می باشد.
حسین(علیه السلام)در حرکت عظیمی که آغاز نمود،درسهای بسیار زیادی با خود همراه نمود؛درس هایی از زندگی و متد هایی برای پیش‌برد زندگی که همین ها،علت پویایی و مانایی حرکت وی شده است.
یکی از این درس ها، درس«عوام زدایی» و «خواص افزایی» بوده است.
در این مسیر آخر ابی عبدالله الحسین (علیه السلام)که از مکه آغاز شد و در مکانی به نام کربلا متوقف شد،ایشان غربال گیری های زیادی انجام دادند؛عده ای خودشان ریزش نمودند و عده ای را نیز خود حضرت(علیه السلام)باعث شد که با توجه به ناخالصی های که داشتند،از حضور در کنار حسین(علیه السلام)،محروم شوند.
نهایتا ایشان در شب عاشورا،غربال گیری نهایی را انجام داده که هرکس ایمانی متزلزل شده دارد،از «خیمه خواص» خارج شود.
یاران حقیقی،افرادی نیستند که «یار» را ترک کنند در هر شرایطی!
یکی از این یاران،برادر حضرت ارباب است؛آری حضرت قمر بنی هاشم،ابوالفضل العباس (علیه السلام) که در جواب امان نامه ای که به وی داده بودند،فرمودند:
وَاللّٰهِ اِنْ قَطَعتُموا یمینی انّی اُحامٖی ابداً عن دینی
وی که سبک زندگی الهی و حسینی را فهمیده بود،به هیچ وجه حاضر نبود که این طرز زندگی و حیات عاشقانه را رها کند.
از این مقطع از قیام عاشورا می فهمیم که علیرغم وسعت کشتی نجات حسین(علیه السلام)،وی دارای یاران بسیار خاص می باشد که البته هدف ایشان از سکان داری این کشتی هدایت،تبدیل مسافران کشتی به افراد خاص است،ولی دریغا که این مسافران،به علت «سطحی نگری»، رفته رفته،از سفینه‌ی الهی خارج میشوند!
این مطلب را به وضوح در میان مردم زمان اباعبدالله الحسین (علیه السلام) مشاهده میکنیم که به علت کمبود فهم دینی،جان جانانِ عالَمِ زمان خود را به شهادت رساندند.
بنابراین باید برای تمام شئونات دینی که انجام می دهیم و به آنها معتقدیم،دلیل مستحکم داشته باشیم و به دیگر قول،نسبت به دین خویش، «عمیق» و به تعبیر قرآن، «متفقه» شویم.